Kako Ijubim zakon Tvoj, vazdan mislim o njemu. (Psalam 119,97)
Na svemu što je stvoreno vidi se otisak Božanstva. Priroda svedoči o Bogu. Prijemčiv um, doveden u vezu s čudesima i tajnama svemira, mora da prepozna delovanje beskonačne sile. Zemlja ne daje svoja dobra, niti iz godine u godinu nastavlja da se okreće oko Sunca zahvaljujući vlastitoj energiji. Jedna nevidljiva ruka vodi planete u njihovom kruženju nebom. Tajanstveni život prožima celu prirodu – život koji održava bezbrojne svetove u beskraju, koji živi u najsitnijem insektu što lebdi na letnjem povetarcu, koji daje hitrinu letu lastavice i hrani mlade gavranove kad se oglašavaju, koji pupoljak pretvara u cvet, a cvet u plod.
Ista sila koja održava prirodu deluje i u čoveku. Isti veliki zakoni koji vode i zvezdu i atom, nadziru i čovekov život. Zakoni koji upravljaju radom srca podešavajući protok struje života prema zahtevima tela, zakoni su moćnog Uma koji ima vlast nad dušom. Od njega proizlazi sav život. Samo u skladu s Njim moguće je utvrditi pravo područje aktivnosti života. Svim bićima, koja je stvorio, postavljen je isti uslov – da se život održava primanjem života od Boga i vodi u skladu sa Stvoriteljevom voljom. Prekršiti Njegov zakon, fizički, mentalni ili moralni, znači izdvojiti se iz sklada sa svemirom, uneti nesklad, pometnju i propast.
Onome koji nauči da tako tumači njena učenja, cela priroda postaje jasna; svet je udžbenik, a život škola. Jedinstvo čoveka s prirodom i Bogom, sveopšta obaveznost zakona, posledice prestupa, neminovno utiču na um i oblikuju karakter.
To su pouke koje naša deca treba da nauče. Malom detetu, koje još nije sposobno da uči iz štampane reči ili da se uključi u redovni tok školske nastave, priroda predstavlja neiscrpni izvor pouke i uživanja. Srce koje još nije otvrdnulo u dodiru sa zlom brzo prepoznaje prisutnost Onoga koji prožima sve što je stvoreno. Uho koje još nije zagušeno svetovnom hukom pazi na Glas koji govori preko glasova prirode. (Vaspitanje, str. 99.100. original)
